ατελιε,,,

εμπρός λοιπον,περάστε μεσ στου μυαλού μου το ατελιέ,
είναι χάλια λίγο,μη δίνετε σημασία
καλλιτέχνης είμαι..
μπογιές-ασθήματα
πεταμένα δεξιά,αριστερά,
πίνακες που ξεκίνησα και σταμάτησα
πίνακες πούδωσα και τώρα αλλού ανήκουν,
δεν θα τους βρει κανείς...

Μπαίνει φως πλάγια
για να σπάει τα κάθετα μέσα μου.
Δουλεύω πολύ με μπλέ του κοβαλτίου
όταν νιώθω χαρούμενος
και το καφέ Σιένας χρησιμοποιώ
στα μελαγχολικά μου.

Εδώ στο κέντρο βλέπετε ένα θέμα
πάνω στον καμβά
που το δουλεύω γύρω στα 50 χρόνια
με σιλουέτες που εγκάρσια και κάθετα κινούνται.
Στο βάθος δεξιά είναι ο πατέρας μου,
του έχω μπήξει ένα πολεμικό σταυρό στο μάτι
γιατί ήτανε δεινός πολεμιστής.
Δίπλα του έχω βάλει τη μητέρα μου
γονατιστή,υπέφερε πολύ στην έγγαμη ζωή της...
Στο κέντρο[σα συστάδες από δέντρα]
αθώα κοριτσάκια
που μοιάζουν με οικολογικό οδοστρωτήρα
σε μια προσπάθεια να ισοπεδώσει
την Ερημο της Συνεχείας
-τουτέστιν τη Σαχάρα μέσα μου-

Στ αριστερά,του πίνακα,ο τύπος με τη καμπαρντίνα
είναι ο Αγγελός μου Σέμκελ..
ποζάρησε επίτηδες με πλάτη
γιατί χαρακτηρίζει ως 'ιδιοτελή'
την έννοια της απεικόνισης
και διότι βασικά πιστεύει
πως οι ζωγράφοι χάνονται στο μαύρο
μόλις πεθάνουν και το χώμα μπει στο στόμα τους,,,

Υπάρχει ένα λευκό του τιτανίου
επάνω δεξιά σ αέρινες μορφές,
είναι οι σύντροφοί μου απ το εργοστάσιο
που τους τοποθετώ να περιφέρονται
χαμένοι σε φαράγγι άνυδρων ενσήμων
κι εδώ μπροστά,ημιτελείς σκιές
σαν ονειρώξεις εφηβείας,που δήθεν θέλαν τη ζωή αλλιώς
απ ότι ήρθε τελικά...

το όλο σκηνικό αν το παρατηρήσετε καλά στο φως
ολογραφία μοιάζει
κάνει μια κίνηση
που δείχνει τάχαμου συνέχεια
ενώ απ την αρχή είναι ακίνητη....

Μάτια να ειρωνεύομαι
είναι απ όλα,το καλύτερό μου....